Εμαθα την αληθινή Ελλάδα ταξιδεύοντας, κάνοντας έρευνα πεδίου, περπατώντας, κάνοντας 4Χ4, φωτογραφίζοντας. Και, κυρίως, γράφοντας...

Η γραφή, το ταξιδιωτικό κείμενο που δεν ξεφεύγει σε λυρισμούς ή επαναλαμβάνει τα ίδια κοινότοπα κοσμητικά επίθετα, αλλά έχει ψυχή και δύναμη, έχει έγκυρη πληροφορία και το υποκειμενικό συναίσθημα του παρατηρητή, ήταν πάντα σημαντική αξία στην ταξιδιωτική μας ομάδα.

Οπως και η ανακάλυψη των αυθεντικών θησαυρών και των γοητευτικών μικρών και μεγάλων μυστικών που κρύβει κάθε τόπος -ακόμη και ο πιο κορεσμένος από την τουριστική βιομηχανία.

Δεν ήμουν μόνη μου σε όλο αυτό.

Τρέφω μεγάλο σεβασμό στον Γιάννη Ντρενογιάννη, τον  δημοσιογράφο και συνεργάτη όλα αυτά τα χρόνια. Τον άνθρωπο ...πολυεργαλείο που παίζει μουσική, γράφει, ταξιδεύει, είναι μπαμπάς και στήριγμα... Σέβομαι όλα αυτά τα χρόνια που κι εκείνος ανακάλυπτε την Ελλάδα, κάθε φορά σκάβοντας και πιο βαθιά για να βρει τις αλήθειες του. Και βάζοντας ψυχή σε κάθε τι.

Από τον Γιάννη έμαθα πολλά καθώς μαζί δημιουργήσαμε 52 ταξιδιωτικούς οδηγούς, λευκώματα, ένθετα μέσα στις εφημερίδες -τα Νέα, το Βήμα, το Εθνος- επί έξι ολόκληρα χρόνια. 

Με πολλές δυσκολίες, αντιξοότητες, διαφωνίες, ομηρικά δημοσιογραφικά ξενύχτια με τα αποτσίγαρα στίβες στους χώρους καπνίσματος, αλλά και ομαδικά ταξίδια, γλέντια, περιπέτειες, τραπεζώματα και ένα ρακιζιό να περιμένει μονίμως στο "σπίτι του παππού", στην Πρέσπα...

Εφτιαξα αυτό το blog γιατί πιστεύω ότι η Ελλάδα  αξίζει κάτι καλύτερο από τα δήθεν άρθρα που πλημμυρίζουν το internet, αναπαράγοντας το ένα το άλλο, σε χιλιάδες τουριστικά sites.

Κάτι περισσότερο από ξενόγλωσσα σλόγκανς που αλλάζουν κάθε χρόνο και σπασμωδικές προσπάθειες προβολής χωρίς καμία στρατηγική.

Πολύ περισσότερα από τις εικόνες με τα σουβλάκια και το συρτάκι που εν έτει 2015 ντύνουν ακόμη τα ρεπορτάζ του CNN και του BBC για την Ελλάδα.

Σε μια εποχή (εθνικής) χαμηλής αυτοεκτίμησης, ας ανοίξουμε το σεντούκι με τους θησαυρούς.Και ας τους βγάλουμε στο φως να λάμψουν. Είναι αυθεντικοί, και το ξέρουμε.