Ένα μαγικό ραβδί έχει αγγίξει αυτό τον τόπο, χιλιάδες χρόνια πριν. Αυτό το ... μη-βουνό, που του λείπουν οι χαράδρες και τα βράχια, αυτό το ευλογημένο χώμα όπου ό,τι ρίξεις τυχαία κι ό,τι φυτέψεις πιάνει «με κλειστά μάτια».
Νερό. Κρήνες. Πλατάνια, μηλιές, βελανιδιές, οξιές, γαρδένιες, ορτανσίες. Φως που αλλάζει καθημερινά.
Χρώματα βγαλμένα από εξωπραγματικές παλέτες ζωγραφίζουν τα δάση κάθε εποχή.
Δυο θάλασσες-Αιγαίο & Παγασητικός- και τα χωριά μπαλκόνια να τις ατενίζουν. Φτάνουν αυτά για να συντελεστεί η μαγεία; Όχι. Χρειάζονται και οι άνθρωποι. Αυτοί οι κλειστοί, οι δύσκολοι βουνίσιοι που μένουν, καλλιεργούν, στήνουν ξενώνες και ταβέρνες, υποδέχονται τους ξένους κι ύστερα πίσω πάλι στα δικά τους. Οι Πηλιορείτες που, όπως λέει η Λίτσα Μαρίνου, "ζώντας σ’ αυτό τον τόπο γίνονται ποιητές εν αγνοία τους…". Πού τελειώνει η μαγεία του βουνού; Κανείς δεν ξέρει. Όσα πεντάστερα ξενοδοχεία κι αν γίνουν, όσα αυτοκίνητα κι αν παρελάσουν, όσες αγχωμένες φωνές κι αν υψωθούν, ο σοφός Κένταυρος Χείρωνας είναι ακόμα εδώ. Οπως και ο Ηρακλής, ο Πηλέας, η Θέτιδα, ο Ασκληπιός, ο Πάρις και το μήλο του. Είναι εδώ μαζί με όλους τους υπόλοιπους, γενιές ατελείωτες ανθρώπων που ρίζωσαν, έφυγαν, πλούτισαν στην Αίγυπτο, ευεργέτησαν και εξύψωσαν τον τόπο. Είναι εδώ μαζί με τους αγωνιστές της επανάστασης, τους δασκάλους, τους άσημους και διάσημους. Τους πλούσιους και τους λιγότερο πλούσιους.
Είναι εδώ μαζί με όλα όσα κάηκαν, γκρεμίστηκαν, ερείπωσαν, γέμισαν ρωγμές και ξαναστήθηκαν: τα γεφύρια, τις κρήνες, τα αρχοντόσπιτα, τα μοναστήρια και τις εκκλησίες, τα καλντερίμια που απειλούνται μόνιμα από τις μπουλντόζες που ανοίγουν τους δρόμους του πολιτισμού.
Θα είναι εδώ, για πάντα.
Στο Πήλιο.
Το δικό μας βουνό.
Φωτο: Βάλυ Βαϊμάκη/Μακρινίτσα