Παρνασσός-Δελφοί: θεϊκό δώρο

Στα μονοπάτια και στα δάση του βουνού, στα κατάμεστα χιονοδρομικά κέντρα, στα παγοδρόμια του Λιβαδιού, στους λασπωμένους χωματόδρομους, οι άνθρωποι απολαμβάνουν τα παιχνίδια του χειμώνα. Οι βίλες και τα σαλέ «φινλανδικού τύπου» πληθαίνουν χρόνο με το χρόνο, όπως και οι ξενώνες, οι πισίνες, τα trendy εστιατόρια της Αράχοβας. Τα τζιπ συνωστίζονται στους δρόμους, οι οικισμοί απλώνονται, μεγαλώνουν σε βάρος του ζωογόνου δάσους. Ολα μοιάζουν να ισορροπούν σε τεντωμένο σκοινί. Για πόσο ακόμα;

Στους Δελφούς, στο Κωρύκειο Αντρο, στην αρχαία Κρίσσα και στο Χρισσό, στην αρχαία Κίρρα, στο κάστρο του Πανοπέα, στην Δαύλεια, στην αρχαία Λίλαια, στη Χαιρώνεια -όπου και αν σταθείς, όπου κι αν κοιτάξεις, όπου κι αν σκάψεις ανακαλύπτεις τα αρχαία ίχνη. Η λατρεία στους θεούς, οι απόηχοι των μυστηριακών τελετών και των καθαρμών, οι κλαγγές των όπλων, οι μυρωδιές των σωμάτων που συγκρούστηκαν σε μάχες, δεκάδες μάχες που έγιναν σε κάθε ιστορική εποχή, πλανιούνται ακόμη στον αέρα, συνοδεύουν τα κουδουνάκια των κοπαδιών και των ήχο του τρεχούμενου νερού. Σύμπαντα παράλληλα ξεδιπλώνονται σε κάθε σου βήμα.

Υποβλητικά βράχια, σπήλαια, χαράδρες, οροπέδια και λιβάδια, ελατοδάση, βάραθρα, απέραντοι ελαιώνες που μοιάζουν σαν να προεκτείνουν τη θάλασσα, οικισμοί που ασφυκτιούν από τα «πρέπει» της ανάπτυξης, άνθρωποι που υποκλίνονται στο θεό του κέρδους. Η φύση παντοδύναμη κι εδώ, αρωγός και τιμωρός, χαρίζει δώρα κι ύστερα τα παίρνει πίσω με ένα σεισμό, με μια καταστροφική πλημμύρα που παρασύρει στο διάβα της τα πάντα. Η, σχεδόν τα πάντα.

Μετά από κάθε καταστροφή, ακούραστοι οι άνθρωποι ξανακτίζουν, ξαναστήνουν νοικοκυριά, συνεχίζουν. Περιστρέφονται, σαν ηλεκτρόνια γύρω από τον πυρήνα. Δε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Εδώ άλλωστε δεν ήταν που οι αρχαίοι όρισαν τον «ομφαλό της γης»;